Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2008

Επιτακτικά αναγκαία τα ενωτικά βήματα στην κατεύθυνση του αντικαπιταλιστικού πόλου

Στην ενωτική πρόταση του ΝΑΡ αναφέρεται το ακόλουθο άρθρο του Γιάννη Ελαφρού δημοσεύτηκε στο Πριν το καλοκαίρι που μας πέρασε:

Δύσκολα, φέτος, η καλοκαιρινή ανεμελιά διώχνει τα σημάδια της επερχόμενης κοινωνικής βαρυχειμωνιάς, τη διαμόρφωση μιας ιδιαίτερα κρίσιμης πολιτικής καμπής, που πρόσφατα το ΝΑΡ χαρακτήρισε «μη συνηθισμένη». Η ανάπτυξη των συνεπειών της καπιταλιστικής κρίσης και στην Ελλάδα, η όξυνση της επίθεσης της κυβέρνησης και συνολικά του αστικού συνασπισμού εξουσίας για να αντεπεξέλθουν στην ύφεση, η επικίνδυνη όξυνση των αστικών ανταγωνισμών, σε συνδυασμό με την εμβάθυνση της κρίσης πολιτικής εκπροσώπησης (όπως εκφράζεται με την συνεχιζόμενη αιμορραγία του αστικού δικομματισμού) διαμορφώνουν ένα εκρηκτικό πολιτικό μίγμα. Βεβαίως, δεν είναι αξεπέραστη η δυσκολία για το σύστημα, στο βαθμό που η εργατική πολιτική δεν εμφανίζεται αυτοτελώς και με μια στοιχειώδη μαζικότητα στο προσκήνιο. Αλλά η τάση αριστερής μετατόπισης πλατιών τμημάτων των εργαζομένων, παρά το ότι κινείται στη λογική της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, δημιουργεί νέες δυνατότητες για την επαναστατική Αριστερά.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες εκδηλώνεται από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ (που έχει αναλάβει ένα ιδιαίτερο ρόλο), από τα αστικά ΜΜΕ και όλους τους μηχανισμούς η πίεση στη ρεφορμιστική Αριστερά για να λειτουργήσει σαν πολιτικό αμορτισέρ στους κοινωνικούς κραδασμούς που έρχονται. Η απειλή της «ακυβερνησίας» και η καμένη ελπίδα της κεντροαριστερής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ προβάλλεται απέναντι στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το δίλημμα «λειτουργία εντός του συστήματος ή επανάσταση στα βουνά»(!) τέθηκε από τον Γ. Παπανδρέου στην ηγεσία του ΚΚΕ. Βεβαίως δεν είναι κυρίως οι ηγεσίες του Περισσού και της Κουμουνδούρου που ανησυχούν το πολιτικό κατεστημένο (έχουν δείξει επανειλημμένα τα όριά τους), αλλά τα πολιτικά κριτήρια που διαμορφώνει ένα ευρύτερο αριστερό δυναμικό και που μπορεί να γονιμοποιηθούν σε ανατρεπτική κατεύθυνση.

Παρά όμως την εκλογική και πολιτική αναβάθμιση της Αριστεράς, οι εργαζόμενοι δεν είδαν ότι κάτι μπορεί να αλλάξει στη ζωή τους (ασφαλιστικό, συμβάσεις). Ενώ κάθε ελπίδα αριστερής αναγέννησης χαντακώνεται από τον άγονο εμφύλιο μεταξύ ΚΚΕ – ΣΥΝ, που συχνά μοιάζει με τσακωμό για τη μοιρασιά της εκλογικής λείας, με αναπαραγωγή των προγραμμάτων της ήττας. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες το αίτημα και η αναζήτηση για μια άλλη Αριστερά, όχι μόνο δεν έχει ακυρωθεί, αλλά επανέρχεται με πιο βαθύ τρόπο.

Αλλά και ο χώρος της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, παρά την πρωτοπόρα αγωνιστική – κινηματική συνεισφορά, την πολιτική ανυπότακτη στάση και κάποια ιδεολογικά «πετάγματα», δεν πείθει, καθώς καταδυναστεύεται από την αποσπασματικότητα, την αδυναμία να βάλει συνολική και ενιαία πολιτική γραμμή ανατροπής, τον κατακερματισμό και την δορυφοροποίηση σημαντικών του τμημάτων γύρω από τη ρεφορμιστική Αριστερά. Πολλές φορές δείχνει σαν να μην πιστεύει στον εαυτό του και άλλοτε σαν να πιστεύει πάρα πολύ.

Για το ΝΑΡ είναι επιτακτική ανάγκη να διαμορφωθεί ένα συλλογικό πολιτικό σχέδιο για μια άλλη Αριστερά, με όχημα τον τρίτο ανεξάρτητο πόλο της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς. Δεν πρόκειται για ένα «σχέδιο» συσπείρωσης απλά του «χώρου» της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (μέχρι «να περάσει η μπόρα»). Αντίθετα, όσο μας αφορά, προκύπτει από τη συνολική, στρατηγικού χαρακτήρα, αντίληψη του Αντικαπιταλιστικού Εργατικού Μετώπου. Ούτε για μια λογική που απευθύνεται απλά στους «μυημένους» της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Επιδιώκει, μέσα από βήματα προωθητικής ενότητας των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων, την ευρύτερη επίδραση και αλληλεπίδραση με το πρωτοπόρο δυναμικό του κινήματος, με τις τάσεις αμφισβήτησης μέσα στην επίσημη Αριστερά και ειδικά με τα πρώτα σκιρτήματα διαφοροποίησης από τις λογικές σοσιαλδημοκρατικοποίησης και σεχταριστικής απομόνωσης.

Σε αυτή την κατεύθυνση παρεμβαίνει το ΝΑΡ, μέσα και από τις αποφάσεις των συλλογικών του σωμάτων και πρόσφατα της 2ης Εργατικής Συνδιάσκεψης και της Πολιτικής Επιτροπής. Τι μπορεί να ξεχωρίσει κανείς; Καταρχήν, την εκτίμηση για την κρίσιμη καμπή. Όχι σαν κάποια επαναστατική προφητεία που αναμένει κανείς την υλοποίησή της. Αλλά σαν εκτίμηση των νέων δυνατοτήτων και των πρωτόγνωρων κινδύνων, σαν βαθύτερη συνειδητοποίηση των αυξημένων ευθυνών και καμπανάκι επείγουσας και τολμηρής πολιτικής και αγωνιστικής ανασυγκρότησης.

Την διαμόρφωση μιας πολιτικής γραμμής, που συνδέει την πάλη για την απόκρουση και ανατροπή της επίθεσης, για την απόσπαση κατακτήσεων στο σήμερα και την πρόκληση ρωγμών σε πυλώνες της επιδρομής, με τον αγώνα για τον κλονισμό της αστικής κυριαρχίας, την αντικαπιταλιστική επανάσταση και την εργατική εξουσία – δημοκρατία. Για μια μαχητική εργατική αντιπολίτευση, που είναι η πιο αποτελεσματική απάντηση τόσο στην πίεση της «ακυβερνησίας», όσο και στη λογική της «αριστερής κυβέρνησης» διαχείρισης της κρίσης του συστήματος, αλά Χριστόφια, όπως προτείνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ή λαϊκής διακυβέρνησης - λαϊκής εξουσίας (ΚΚΕ) εντός του καπιταλισμού. Οι εργαζόμενοι έχουν πολύ περισσότερα να κερδίσουν με τον ανεξάρτητο αγώνα τους, με την τακτική του μαζικού λαϊκού εκβιασμού και με τη διαμόρφωση ανεξάρτητων οργάνων εργατικής πολιτικής και αντιεξουσίας, που θα διαμορφώσουν συνθήκες επαναστατικής κρίσης.

Για να προχωρήσει όμως αυτό το πολιτικό σχέδιο απαιτείται ένας συνολικός και ενιαίος βηματισμός και βήματα σε όλα τα μέτωπα.

Στο εργατικό κίνημα, πιο ώριμοι, ξεκινάμε ένα ευρύ διάλογο για την ανάγκη της τομής και της ταξικής αναγέννησης, για ένα νέο εργατικό κίνημα. Θα κριθούμε πρώτα και κύρια στη συμβολή στο ξέσπασμα αποφασιστικών, συντονισμένων και νικηφόρων αγώνων ενάντια στην επίθεση κυβέρνησης – ΕΕ – κεφαλαίου, στη διαμόρφωση μιας νέας ταξικής ενότητας σε διαχωρισμό από τον υποταγμένο αστικοποιημένο συνδικαλισμό, σε άλλο δρόμο από το αδιέξοδο του ΠΑΜΕ, στην ενίσχυση και αναζωογόνηση των σχημάτων. Παίρνουμε πρωτοβουλία συζήτησης και συσπείρωσης δυνάμεων για τη μορφή οργάνωσης των δυνάμεων που παλεύουν για ένα νέο ταξικό εργατικό κίνημα. Συμβάλλουμε στη δημιουργία μετώπου παιδείας – εργασίας, στην αντεπίθεση του μαζικού φοιτητικού κινήματος.

Με νέα δυναμική προωθούμε τη συσπείρωση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, για τη διαμόρφωση του τρίτου πόλου, που θα παρεμβαίνει συνολικά στο πολιτικό επίπεδο, θα γονιμοποιεί πολιτικά τις κατακτήσεις του κινήματος και δεν θα αφήνει να λεηλατούνται οι πρωτοπόρες δυνάμεις από τις εκλογικές χίμαιρες της επίσημης Αριστεράς.

Τρίτο, υπογραμμίζουμε την ανάγκη της έμπρακτης ενίσχυσης της τάσης της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης. Η άλλη Αριστερά δεν «τρέφεται» κυρίως από το μεροδούλι – μεροφάι, αλλά αντλεί την έμπνευσή της από το μέλλον, από τον ορίζοντα και το αίτημα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης, που πρέπει να διαπεράσει και τη σημερινή της παρέμβαση. Το άνοιγμα ενός ευρύτερου κύκλου διαλόγου και συμβολής στην υπόθεση αυτή σε συνδυασμό με την προγραμματική αναβάθμιση του ΝΑΡ και της νΚΑ, την ενίσχυσής τους και μια ανώτερη οργάνωση της εργατικής δημοκρατίας και της συλλογικής και ατομικής προσφοράς είναι απαραίτητα.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια αντιμετωπίζουμε και το ζήτημα των ευρωεκλογών και της αναγκαίας ενωτικής εκλογικής παρέμβασης, στη βάση του αναγκαίου περιεχομένου, όσο είναι δυνατόν ευρύτερων δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Το ζητούμενο σήμερα δεν είναι απλώς η συνάντηση δύο ή περισσότερων συνιστωσών, ούτε μια εκλογική λίστα μιας χρήσης (ακόμα και μια «εξωκοινοβουλευτική παναριστερά») στη βάση κάποιου ασαφούς πλαισίου, αλλά η συσπείρωση του μαχόμενου και μεγάλου κοινωνικού και πολιτικού δυναμικού της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, με πρωταγωνιστικό ρόλο του ανένταχτου δυναμικού και του κόσμου των σχημάτων και των κινήσεων, στην κατεύθυνση ενός πολιτικού σχεδίου ανατροπής, που θα μπορέσει να επιδράσει σε όλο τον κόσμο της Αριστεράς και στους εργαζόμενους. Η ενεργοποίηση, ενίσχυση και αναβάθμιση του ΜΕΡΑ θα συμβάλλει σε αυτό. Όπως και η συνεργασία στη βάση αρχών των οργανώσεων της εκτός των τειχών Αριστεράς. Το ΝΑΡ, με την Ανακοίνωση της Πολιτικής Επιτροπής στο Πριν της προηγούμενης Κυριακής, κατέθεσε το περιεχόμενο που θεωρούμε αναγκαίο (ως συνεκτικό σύνολο και όχι ως σημεία ή διατυπώσεις) για μια αποτελεσματική εκλογική συνεργασία της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Με βάση αυτή την πρόταση θα απευθυνθούμε καταρχήν στο ΜΕΡΑ (όπου θέλουμε συνδιαμόρφωση της πολιτικής και εκλογικής τακτικής) και στις συνιστώσες του (ΕΕΚ, ΕΚΚΕ, ΑΚΟΣ, Οικολόγοι Εναλλακτικοί), στην ΟΚΔΕ, στην ΑΡΑΝ, στην ΑΡΑΣ, στην ΕΝΑΝΤΙΑ, στην ΟΚΔΕ – Σπάρτακος, στο ΣΕΚ, στην Κομμουνιστική Ανασύνταξη, στην Κομμουνιστική Ανανέωση, στο ΚΚΕ (μ-λ) και στο Μ-Λ ΚΚΕ. Ήδη ξεκινούν επαφές, οι οποίες θα δημοσιοποιούνται. Η τελική απόφαση του ΝΑΡ για την πολιτική και εκλογική τακτική θα ληφθεί σε πανελλαδικό σώμα της οργάνωσης μέσα στον Οκτώβρη, αφού συζητηθεί η απόφαση της Πολιτικής Επιτροπής σε όλες τις οργανώσεις βάσης ΝΑΡ και νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση.

Κεντρική ιδέα της πολιτικής και εκλογικής μας πρότασης είναι η ενωτική διάσταση του αντικαπιταλιστικού περιεχομένου και της ανατρεπτικής πολιτικής γραμμής, για να γίνουν επιτέλους βήματα (με μια προωθητική ενότητα περιεχομένου και μετωπικής συσπείρωσης) στην κατεύθυνση του τρίτου πόλου στην Αριστερά. Η ενωτική μας προσέγγιση είναι ειλικρινής, καταγεγραμμένη στις μάχες πολλών χρόνων και στις μετωπικές παρεμβάσεις της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Ενισχύεται από την εκτίμηση των μεγάλων μαχών που έχει μπροστά του το εργατικό κίνημα. Αλλά ταυτόχρονα, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι αντικαπιταλιστική ενότητα χωρίς σαφή διαχωρισμό από τη ρεφορμιστική Αριστερά και τα μέτωπά της, χωρίς αντιπαράθεση με τη λογική της αντιδεξιάς πάλης, της δημοκρατικής αντιπολίτευσης και του ενιαίου μετώπου με το ΠΑΣΟΚ, χωρίς αυτοτέλεια και ρήξη με τα ανταγωνιστικά πολιτικά σχέδια του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ (ηγεσίας και «αριστερών» τάσεων), δεν μπορεί να υπάρξει. Μόνο έτσι μπορεί να γίνει κοινή δράση για τα εργατικά συμφέροντα με αυτές τις δυνάμεις και όχι με διάχυση στις μετωπικές τους συσπειρώσεις, με τη λογική του «συνεχούς», του «εφαψία», του «εάν είμαστε κοντά, θα πάρουμε κι εμείς»… Η αντικαπιταλιστική επαναστατική Αριστερά θα κερδίσει μόνο εάν δείξει και πολύ περισσότερο πείσει ότι μπορεί να περπατήσει, μαζί με τους εργαζόμενους, έναν άλλο δρόμο.

Δεν υπάρχουν σχόλια: