Από το Σάββατο 6/12, με αφορμή την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου από ειδικό φρουρό στα Εξάρχεια, η Αθήνα ζει μέρες παράξενες, μέρες οργής της νεολαίας, των εργαζομένων, των μεταναστών. Η σφαίρα, που σκότωσε τον Αλέξη δεν ήταν ένα τυχαίο και μεμονωμένο περιστατικό. Ήταν συνέχεια της δολοφονίας Πακιστανού μετανάστη στην Π. Ράλλη, της δολοφονίας από την αστυνομία μιας μάνας στη Λευκίμη της Κέρκυρας, των άγριων ξυλοδαρμών των διαδηλωτών του φοιτητικού κινήματος και των απεργιών των εργαζομένων, του οργίου καταστολής που βιώνει όποιος αμφισβητεί τις κυβερνήσεις και τις πολιτικές τους. Το όπλο του μπάτσου στα Εξάρχεια οπλίστηκε από τους τρομονόμους, που από το 2001 ψηφίζουν από κοινού ΠΑ.ΣΟ.Κ και Νέα Δημοκρατία, από το δόγμα περί εσωτερικού εχθρού.
Από τα ξημερώματα του Σαββάτου οι δρόμοι της Αθήνας κατακλύζονται από τα ποτάμια της αγανάκτησης. Το ίδιο το βράδυ της δολοφονίας χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν στο δρόμο για να σπάσουν το φόβο. Η κατάληψη της Νομικής από την πρώτη νύχτα έγινε για να αποτελέσει ένα κέντρο αγώνα. Τις μέρες αυτές οργανώθηκαν συντονιστικά φοιτητικών συνελεύσεων, κατειλημμένων σχολείων, εργαζομένων και σωματείων κόντρα στον εργοδοτικό συνδικαλισμό και το ξεπούλημα των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ στην απεργία της Τετάρτης. Στόχος του κέντρου αγώνα, να γίνει η οργή πάλη μαζική, αλλά και να αποτελέσει πηγή αντιπληροφόρησης σε σχέση με την εικόνα που προβάλουν τα ΜΜΕ.
Η βάση της εξέγερσης είναι χωρίς καμία αμφιβολία κοινωνική. Είναι απάντηση στην κοινωνική αδικία, στη νέα φτώχεια, στον αποκλεισμό. Και αυτή η κοινωνική κατάσταση που εισβάλει ορμητικά στο προσκήνιο εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους. Όποιος αυτές τις μέρες μετρά απλώς το κόστος των ζημιών από τους "καταστροφείς" είναι μύωπας αν όχι τυφλός. Οι τελευταίες μέρες έβγαλαν στους δρόμους τους μαθητές, τους εργαζόμενους, ξανά το φοιτητικό κίνημα. Συνδέθηκαν με την απεργία πείνας των κρατουμένων στις φυλακές, έβγαλαν στο δρόμο τους μετανάστες, που έκρυψαν τα πρόσωπά τους για να τους δούμε.
Βγήκαμε όλοι εμείς που οι ανάγκες και τα δικαιώματα μας πυροβολούνται κάθε μέρα. Στο σχολείο, που μετατρέπεται σε εξεταστικό κάτεργο και πετάει όσους δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της αγοράς της παραπαιδείας σε επαγγελματικές σχολές δεύτερης ευκαιρίας. Στο πανεπιστήμιο, που δια της αντιεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, του νόμου - πλαίσιο και της αναγνώρισης των κολεγίων, επιχειρείται η πλήρης υπαγωγή του στις ανάγκες της αγοράς και του κεφαλαίου. Στους δρόμους της εργασιακής ανασφάλειας και της περιπλάνησης της νεολαίας των 500 ευρώ και της ανεργίας, στις γειτονιές των μεταναστών, στα υπόγεια διαμερίσματα του Αγίου Παντελεήμονα, στην καθημερινότητα μας.
Θα συνεχίσουμε να βγαίνουμε όσο η ζωή μας μετατρέπεται σε μάχη για την επιβίωση και γύρω μας χορεύουν τα δις, που δίνονται στις τράπεζες, στις αγοραπωλησίες στο Βατοπέδι. Αυτή η γενιά, η "δίχως μέλλον" ανατρέπει την ομαλότητα, την εκλογική αναμονή, την εμπέδωση του φόβου και της σιωπής, της ήττας και της απογοήτευσης. Γιατί η πολιτική των κυβερνήσεων, της Ε.Ε. και του κεφαλαίου εξοργίζει, γεννά τη βία των απόκληρων της ελληνικής κοινωνίας.
Είναι πολύ νωρίς για να πούμε αν ζούμε το δικό μας Παρίσι και ποιο από τα δύο... Αυτό της εξέγερσης των προαστίων ή της νεολαιίστικης έκρηξης ενάντια στο σύμφωνο της πρώτης απασχόλησης. Το σίγουρο είναι ότι είμαστε ακόμα στην αρχή και η νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση καλεί τα αγωνιζόμενα κομμάτια όλης της νεολαίας σε ανυποχώρητο αγώνα μέχρι να πέσει η κυβέρνηση των δολοφόνων και να πάρει μαζί της τους τρομονόμους, το ασφαλιστικό, τα ΚΕΣ και το νόμο - πλαίσιο, τη βάση του 10.
Καλούμε σε συνελεύσεις στα σχολεία, στις σχολές, στους χώρους δουλειάς, στη συγκρότηση επιτροπών αγώνα, όπου σπουδάζει, εργάζεται και ζει η νεολαία, για να συζητήσουμε και να παλέψουμε για την κλιμάκωση του κινήματος, για να μην αφήσουμε ούτε μια μέρα την κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία να πάρουν ανάσα.
Αυτός ο αγώνας μπορεί και πρέπει να αναδείξει νέες μορφές οργάνωσης. Να απλωθεί ακόμη περισσότερο σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πόλη. Να οργανώσουμε συνελεύσεις νεολαίας, επιτροπές βάσης σε τοπικό επίπεδο και να απλώσουμε τη δράση και από εκεί. Να έρθουν μαθητές, μετανάστες, νέοι εργαζόμενοι και άνεργοι, φοιτητές.
Τώρα, που αυτοί συζητάνε πώς θα αποκατασταθούν οι ζημιές, πώς θα πληρώσουμε την κρίση τους με νέους γύρους λιτότητας, φτώχειας, εμείς να διεκδικήσουμε δουλειά τώρα για όλη τη νεολαία, με κατώτερο μισθό 1400 ευρώ και πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα, ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, κατάργηση των κολεγίων, των ΚΕΣ, ενιαίο δημόσιο δωδεκάχρονο σχολείο για όλα τα παιδιά. Οι ανάγκες και τα δικαιώματα μας δε χωράνε και δε μπορούν να εκφραστούν από το ήδη υπάρχον. Μπορούμε να μιλήσουμε για την ίδια μας τη ζωή; για το δικό μας αύριο, που μπαίνει στη μέγκενη από την υπέρβαση της κρίσης και τα Σύμφωνα Σταθερότητας; Φτιάχνουμε νέους δρόμους συνάντησης και αγώνα καλούμε σε κάθε συνοικία συνελεύσεις, στις οποίες μαθητές, φοιτητές, άνεργοι, εργαζόμενοι θα βγάλουν τις ανάγκες τους στο προσκήνιο για να περάσουμε στην αντεπίθεση, για να εκδικηθούμε το θάνατο του Αλέξη, για να πάρουν εκδίκηση τα όνειρά μας.
Από τα ξημερώματα του Σαββάτου οι δρόμοι της Αθήνας κατακλύζονται από τα ποτάμια της αγανάκτησης. Το ίδιο το βράδυ της δολοφονίας χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν στο δρόμο για να σπάσουν το φόβο. Η κατάληψη της Νομικής από την πρώτη νύχτα έγινε για να αποτελέσει ένα κέντρο αγώνα. Τις μέρες αυτές οργανώθηκαν συντονιστικά φοιτητικών συνελεύσεων, κατειλημμένων σχολείων, εργαζομένων και σωματείων κόντρα στον εργοδοτικό συνδικαλισμό και το ξεπούλημα των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ στην απεργία της Τετάρτης. Στόχος του κέντρου αγώνα, να γίνει η οργή πάλη μαζική, αλλά και να αποτελέσει πηγή αντιπληροφόρησης σε σχέση με την εικόνα που προβάλουν τα ΜΜΕ.
Η βάση της εξέγερσης είναι χωρίς καμία αμφιβολία κοινωνική. Είναι απάντηση στην κοινωνική αδικία, στη νέα φτώχεια, στον αποκλεισμό. Και αυτή η κοινωνική κατάσταση που εισβάλει ορμητικά στο προσκήνιο εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους. Όποιος αυτές τις μέρες μετρά απλώς το κόστος των ζημιών από τους "καταστροφείς" είναι μύωπας αν όχι τυφλός. Οι τελευταίες μέρες έβγαλαν στους δρόμους τους μαθητές, τους εργαζόμενους, ξανά το φοιτητικό κίνημα. Συνδέθηκαν με την απεργία πείνας των κρατουμένων στις φυλακές, έβγαλαν στο δρόμο τους μετανάστες, που έκρυψαν τα πρόσωπά τους για να τους δούμε.
Βγήκαμε όλοι εμείς που οι ανάγκες και τα δικαιώματα μας πυροβολούνται κάθε μέρα. Στο σχολείο, που μετατρέπεται σε εξεταστικό κάτεργο και πετάει όσους δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της αγοράς της παραπαιδείας σε επαγγελματικές σχολές δεύτερης ευκαιρίας. Στο πανεπιστήμιο, που δια της αντιεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, του νόμου - πλαίσιο και της αναγνώρισης των κολεγίων, επιχειρείται η πλήρης υπαγωγή του στις ανάγκες της αγοράς και του κεφαλαίου. Στους δρόμους της εργασιακής ανασφάλειας και της περιπλάνησης της νεολαίας των 500 ευρώ και της ανεργίας, στις γειτονιές των μεταναστών, στα υπόγεια διαμερίσματα του Αγίου Παντελεήμονα, στην καθημερινότητα μας.
Θα συνεχίσουμε να βγαίνουμε όσο η ζωή μας μετατρέπεται σε μάχη για την επιβίωση και γύρω μας χορεύουν τα δις, που δίνονται στις τράπεζες, στις αγοραπωλησίες στο Βατοπέδι. Αυτή η γενιά, η "δίχως μέλλον" ανατρέπει την ομαλότητα, την εκλογική αναμονή, την εμπέδωση του φόβου και της σιωπής, της ήττας και της απογοήτευσης. Γιατί η πολιτική των κυβερνήσεων, της Ε.Ε. και του κεφαλαίου εξοργίζει, γεννά τη βία των απόκληρων της ελληνικής κοινωνίας.
Είναι πολύ νωρίς για να πούμε αν ζούμε το δικό μας Παρίσι και ποιο από τα δύο... Αυτό της εξέγερσης των προαστίων ή της νεολαιίστικης έκρηξης ενάντια στο σύμφωνο της πρώτης απασχόλησης. Το σίγουρο είναι ότι είμαστε ακόμα στην αρχή και η νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση καλεί τα αγωνιζόμενα κομμάτια όλης της νεολαίας σε ανυποχώρητο αγώνα μέχρι να πέσει η κυβέρνηση των δολοφόνων και να πάρει μαζί της τους τρομονόμους, το ασφαλιστικό, τα ΚΕΣ και το νόμο - πλαίσιο, τη βάση του 10.
Καλούμε σε συνελεύσεις στα σχολεία, στις σχολές, στους χώρους δουλειάς, στη συγκρότηση επιτροπών αγώνα, όπου σπουδάζει, εργάζεται και ζει η νεολαία, για να συζητήσουμε και να παλέψουμε για την κλιμάκωση του κινήματος, για να μην αφήσουμε ούτε μια μέρα την κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία να πάρουν ανάσα.
Αυτός ο αγώνας μπορεί και πρέπει να αναδείξει νέες μορφές οργάνωσης. Να απλωθεί ακόμη περισσότερο σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πόλη. Να οργανώσουμε συνελεύσεις νεολαίας, επιτροπές βάσης σε τοπικό επίπεδο και να απλώσουμε τη δράση και από εκεί. Να έρθουν μαθητές, μετανάστες, νέοι εργαζόμενοι και άνεργοι, φοιτητές.
Τώρα, που αυτοί συζητάνε πώς θα αποκατασταθούν οι ζημιές, πώς θα πληρώσουμε την κρίση τους με νέους γύρους λιτότητας, φτώχειας, εμείς να διεκδικήσουμε δουλειά τώρα για όλη τη νεολαία, με κατώτερο μισθό 1400 ευρώ και πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα, ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, κατάργηση των κολεγίων, των ΚΕΣ, ενιαίο δημόσιο δωδεκάχρονο σχολείο για όλα τα παιδιά. Οι ανάγκες και τα δικαιώματα μας δε χωράνε και δε μπορούν να εκφραστούν από το ήδη υπάρχον. Μπορούμε να μιλήσουμε για την ίδια μας τη ζωή; για το δικό μας αύριο, που μπαίνει στη μέγκενη από την υπέρβαση της κρίσης και τα Σύμφωνα Σταθερότητας; Φτιάχνουμε νέους δρόμους συνάντησης και αγώνα καλούμε σε κάθε συνοικία συνελεύσεις, στις οποίες μαθητές, φοιτητές, άνεργοι, εργαζόμενοι θα βγάλουν τις ανάγκες τους στο προσκήνιο για να περάσουμε στην αντεπίθεση, για να εκδικηθούμε το θάνατο του Αλέξη, για να πάρουν εκδίκηση τα όνειρά μας.
νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου