Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2007

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ


Είναι βέβαιο πως το νομαρχιακό συμβούλιο θα αποφασίσει ενός νεου εμπορικού κέντρου , ύστερα από το ΙΚΕΑ. Ένα γεγονός που δείχνει το ενδιαφέρον των πολυεθνικών στους εμπορικούς κλάδους για την περιοχή μας. καθώς θεωρείται σταυροδρόμι για την απέλαση του στα δυτικά Βαλκάνια. Σε αυτό θα βοηθήσουν οι νέοι οδικοί άξονες (Εγνατία-Ιόνια) που μικραίνουν τις αποστάσεις, αλλά και η ηδη υπάρχουσα τεραστία ανισοκατανομή πλούτου υπέρ του κεφαλαίου. Νεα στοιχεία δείχνουν πως το 37% στην περιοχή μας βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας. Ένα γεγονός που ναρκοθετεί την αντίδραση μερίδας του ντόπιου κεφαλαίου, καθώς τέτοιου τύπου επενδύσεις υπόσχονται νέες θέσεις εργασίας, έστω και κακοπληρωμένες.

Από την πλευρά τους εργατική τάξη και μικρομεσαίοι πρεπει να κατανοήσουν πως βρισκόμαστε σε μια εποχή που η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου εχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο όπου δημιουργούνται πολυκλαδικά μονοπώλια που παίζουν καθοριστικό ρόλο στην οικονομική ζωή. Αυτό συνεπάγεται την περιθωριοποίηση της μικρής ατομικής ιδιοκτησίας. Το τέλος του μικρέμπορα!!!

Ας το αναλύσουμε: κάθε μικρό ή μεγάλο κεφάλαιο είναι συσσωρευμένη εργασία εκατομμυρίων εργατών. Στο βαθμό που αυξάνεται ο πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι και καρπώνονται οι κεφαλαιοκράτες, τόσο αυξάνεται η τάση της συγκεντροποίησης του στα πιο δυναμικά κομμάτια του. Κάθε συσσώρευση γινεται μέσο για μια νεα συσσώρευση σε λίγα χέρια και για αντίστοιχη εξουσία στους εργάτες και στα μικρότερα αδύνατα κεφάλαια. Στο τέλος η δημιουργία ενός τεράστιου πλούτου , που μοιράζεται άνισα είναι η συγκέντρωση σχηματισμένων πια κεφαλαίων, κατάργηση της ατομικής τους αυτοτέλειας, απαλλοτρίωση ενός κεφαλαιοκράτη από άλλον, μετατροπή πολλών μικρών κεφαλαίων σε λίγα μεγάλα. Το κεφάλαιο αυξάνεται σε λίγα χέρια επειδή χάνεται από πολλά χέρια. Είτε είναι εργαζόμενοι , είτε μικρά κεφάλαια. Ιδιαίτερα στην εποχή μας η εμφάνιση της γιγαντιαίας επιχείρησης στα πλαίσια του σημερινού καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής είναι μια αντικειμενική εξέλιξη δίχως επιστροφή. Αποτέλεσμα της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, εκφράζει αναπτυγμένο βαθμό κοινωνικοποίησης της παραγωγής. Επαναστατικοποιώντας τα μέσα παραγωγής με τον ανταγωνισμό μεταξύ των μεγαλύτερων και των μικρότερων καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Η παραγωγή όλο και περισσότερο συναθροίζεται, συγκεντρώνεται στα χέρια λίγων εκατομμυριούχων. Ολοένα και μεγαλύτερες μάζες εργατών συγκεντρώνονται σε ένα μικρό αριθμό επιχειρήσεων. Ενώ οι μικρές επιχειρήσεις καταστρέφονται και χάνονται, χιλιάδες μικροϊδιοκτήτες μετατρέπονται σε άνεργους , ανίκανοι να ανταγωνιστούν τους μεγαλοκαρχαρίες. Πέφτοντας την τάξη των εργατών. Η εμφάνιση των μεγάλων επιχειρήσεων τέλος αντανακλά την κρίση υπερσυσσώρευσης που εκφράζεται και εν πολοίς με την υπερσυσσώρευση πλασματικού χρηματιστηριακού πλούτου. Εν τέλει αντανακλά μια τάση κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας και υπέρβασης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Αυτό δεν συνεπάγεται πως έρχεται ένα ανώτερο κοινωνικό σύστημα . Κάθε άλλο, ιδιαίτερα εάν δούμε τις εργασιακές σχέσεις.

Οι εργασιακές σχέσεις επιστρέφουν στην εποχή της δουλοπαροικίας. Στην δυτική Ευρώπη καταργείτε το 8ωρο και η απασχολησιμότητα καθορίζει την σχέση εργαζομένων-εργοδοτών. Εκατομμύρια εργαζόμενοι δουλεύουν με μισθούς, όχι μόνο κάτω από την ανάπτυξη της παραγωγής και την κερδοφορία του κεφαλαίου αλλά και κάτω από τις πενιχρές συμβάσεις εργασίας. Ενώ στις αναπτυσσόμενες χώρες , στις νέες βιομηχανικές χώρες, η εργασιακή δουλεία των παιδιών και των γυναικών είναι το μοντέλο της παραγωγικής διαδικασίας στα βιομηχανικά σκλαβοπάζαρα.

Παράγωντας μια τεραστία παραγωγή εμπορευμάτων. Συχνά άχρηστων για τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων. Αποτέλεσμα της αποξένωσης των εργαζόμενων από τα δημιουργήματα τους αλλά και από την σχέση με τους άλλους και τον εαυτό τους. Π.χ η περίοδος των γιορτών διαμεσολαβείτε από ένα έντονο εμπορευματικό παζάρι. Με αλλά λόγια:Περάσαμε στην εμπορευματοποίηση του ελεύθερου χρόνου, χώρου και της ψυχαγωγίας.

Οι πλατειές γίνανε γκαράζ. Οι δημόσιοι χώροι, μεγαλοξενοδοχεία. Τα σινεμά της γειτονιάς, έγιναν πολυσινεμά και οι αλάνες των παιδιών έγιναν πολυκαταστήματα που μαζί με τα ι.χ σε ειδικούς χώρους φυλάσσονται και τα παιδία μας. Σε αυτό τον κόσμο που όλα αγοράζονται , τα μεγάλα εμπορικά κέντρα , αυτά τα μοντέρνα Κολοσσαία., λύνουν τα χέρια στο μεγάλο κεφάλαιο. Οι περιπατητές έγιναν πελάτες, η έξοδος αγορά, τα ψώνια εμπειρία και η επίσκεψη κατανάλωση, πέρα και έξω από τις πραγματικές ατομικές και οικογενειακές ανάγκες.

Αυτό δεν κάνει τους εργαζόμενους πλουσιότερους αλλά φτωχότερους, ανίκανους να διαχειριστούν τους όρους της ζωής τους. Απεναντίας όσο αυξάνεται η κερδοφορία του κεφαλαίου και ο κοινωνικός πλούτος, και δεν αυξάνεται αναλογικά το μερίδιο που πληρώνεται η εργατική δύναμη, ή αντίστοιχα όσο τα εμπορεύματα πλημμυρίζουν την ζωή μας και δεν επαναοικειοποιείται ο κοινωνικός πλούτος , οι άξιες χρήσης με άλλο όνομα, τόσο η ζωή μας θα γίνεται και πιο φτωχή. Αυτό δεν αποκλείει ότι υπάρχουν ή θα υπάρξουν και ζώνες αντικειμενικής φτώχιας.

Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, ούτε η γραμμή υποταγής στο καρκίνο της ελεύθερης αγοράς αλλά ούτε και ο αγώνας για την υπεράσπιση του υπάρχοντος πλαισίου, δηλαδη η υπεράσπιση των μικροεμπόρων απέναντι στους μεγαλέμπορους, ή η υπεράσπιση του 8ωρου , σε μια στιγμή που υπάρχουν οι δυνατότητες για την ριζική μείωση των ωρών εργασίας, είναι ο δρόμος που μπορεί να αντισταθεί αποτελεσματικά στην κεφαλαιοκρατική επιθετικότητα. Προκαλώντας ρωγμές στο σήμερα.

Ως ΝΕΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ , μέσα σε κάθε μικρό ή μεγάλο αγώνα δεν θα πάψουμε να λέμε την πλήρη αλήθεια , αποφεύγοντας να χαϊδέψουμε τα αυτιά των πολιτών. Ο αγώνας , ανεξάρτητα των αντικειμενικών δυνατοτήτων που δημιουργούνται, είναι δύσκολος. Οι εργαζόμενοι και οι σύμμαχοι τους δεν μπορούνε παρα να εμπιστεύονται μόνο τις δυνάμεις τους και κανενός είδους σωτήρα.

Θα πρέπει να κατανοήσουν οι μικρέμποροι πως το μέλλον τους βρίσκεται στην αγωνιστική συνάντηση με τους εργαζόμενους. Κατω από την ηγεμονία των εργατικών δικαιωμάτων-αιτημάτων και όχι στο αντίθετο. Μια αγωνιστική συνάντηση που δεν θα αποτρέψει το μοιραίο, αλλά θα τους εξασφαλίσει πολύτιμο χρόνο, και στους εργαζόμενους ένα σύμμαχο στο να βγούνε επιθετικά και νικηφόρα. Καθώς πρέπει να κατανοήσουν πως τα χαμηλά μεροκάματα , ως ένα βαθμό μπορεί να τους συμφέρουν αλλά σε ένα μακρόχρονο πλάνο συμφέρει τις πολυεθνικές γιατι αυτές εν τελεί καρπώνονται την μεγαλη πλειοψηφία της υπεράξιας που παράγει το φτηνό εργατικό δυναμικό. Ενώ την ίδια στιγμή στο επίπεδο της διανομής των προϊόντων, οι πολυεθνικές εκμεταλλευόμενες τα χαμηλά μεροκάματα κτυπάνε και τις τιμές. Δηλαδή με αλλα λόγια , οσο πιο φτηνά μεροκάματα τόσο μεγαλύτερη και γληγορότερη η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου στα μεγάλα ψάρια.

Άμεσα οι μικρέμποροι θα μπορούσαν να δημιουργήσουν συνεταιριστικές ενώσεις, που μαζί με τους εργαζόμενους θα διοικούσαν. Αυτό δεν συνεπάγεται σοσιαλιστικός μετασχηματισμός αλλά μια γραμμή άμυνας στην επιθετικότητα των πολυεθνικών . Και ένα σχολείο συλλογικής διαχείρισης. Το ίδιο ισχύει και με τους μικροκτηνοτρόφους που μπορούνε να προχωρήσουν στην δημιουργία πρωτοβάθμιων συνεταιρισμών, για να ξεφύγουν από τον έλεγχο των γραφειοκρατικών ενώσεων και της ΔΩΔΩΝΗΣ.

Από την άλλη οι εργαζόμενοι θα πρέπει να έχουν εμπιστοσύνη στην δύναμη της συλλογικής δράσης τους. Να αναδείξουν τις δικές τους ηγεσίες που θα ορίσουν το πλαίσιο όπου η αυτοκυβέρνηση τους θα μπαίνει από τα σήμερα και όχι σε ένα μυθικό μέλλον. Aπο το πώς οργανώνεται ένας αγώνας, στο πως γίνεται η αυτοδιαχείριση δημοτικών και παραγωγικών μονάδων, στο πως η ίδια η εργαζόμενη κοινότητα τους , μέσα σε μια δημοκρατικά προγραμματισμένη κοινωνία, θα επιλέξει το τι μπορεί να διανέμεται ως αξία χρήσης και τι θα λειτουργεί μέσω του νόμου της αξίας, στο βαθμό που δεν εχει εξασφαλιστεί σε παγκόσμια κλίμακα η αφθονία αγαθών. Μια αφθονία που θα συμβιβαδίζει με την οικολογική ισορροπία.

Καθήκον τέλος των συνειδητών δυνάμεων είναι να κάνουν «τάλιρα» τις νέες δυνατότητες που γεννιούνται ενσωματώνοντας το στο λόγο τους. π.χ το γεγονός πως η ανάπτυξη της τεχνολογίας, η αύξηση της παραγωγικότητας,. ο επιστημονικός τρόπος που οργανώνεται η παραγωγή, μειώνουν την ζωντανή εργασία από την παραγωγή και όχι την αυξάνουν. Δηλαδή μειώνουν τις θέσεις εργασίας. Και αυτό μπορεί στο υπάρχον τρόπο παραγωγής μπορεί να σπέρνει ανεργία αλλά σε ένα άλλο τρόπο παραγωγής που θα εχει ως βάση την δημοκρατική οργάνωση της παραγωγής και την ικανοποίηση των πολύπλευρων αναγκών του σύγχρονου ανθρώπου αυτή η εξέλιξη θέτει ως βάση της ανάπτυξης αυτής της κοινωνίας όχι τον αναγκαίο χρόνο εργασίας αλλα το ελεύθερο χρόνο και την πολύπλευρη ανθρώπινη δραστηριότητα.

Οικοδομώντας ένα πλαίσιο επικίνδυνων αιτημάτων για τους οικονομικά και πολιτικά ισχυρούς που δεν θα μένει στο όχι στις καπιταλιστικές μεταρρυθμίσεις αλλά θα βάζει και το πώς θα πάμε αλλιώς. Πως από τα σήμερα ο δημόσιος ανατρεπτικός λόγος των «κάτω» θα οικοδομήσει μέτωπα αντίστασης –ρήξης-ανατροπής που θα συσπειρώνουν πλατιές μάζες εργαζόμενων, μικρέμπορων, αγροτών, μεταναστών. Στην κατεύθυνση της αντικαπιταλιστικής επανάστασης και της κομμουνιστικής απελευθέρωσης.

ΝΕΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Δεν υπάρχουν σχόλια: