Ιωάννινα 23 Ιούνη 2011
Το τυρί και η φάκα
Λένε οι διάφοροι καθεστωτικοί αλήτες και οι συμβιβασμένοι και οι χορτασμένοι με ευρωπαϊκά προγράμματα αριστεροί: Αν είναι να φύγουμε από την ΕΕ θα γίνουμε Αλβανία. Να όμως που τώρα γινόμαστε «Αλβανία» της ΕΕ και η κατηφόρα δεν έχει πάτο. Στην πραγματικότητα από την «φιλεύσπλαχνη» λέμε τώρα ΕΕ όλα αυτά τα χρόνια δεν πήραμε παρά ψίχουλα 120 δις ευρώ για να καλύψουμε τις απώλειες που θα είχαμε στην παραγωγή και τις εξαγωγές. Απ’ αυτά, τα 51,3 δις επεστράφησαν σε εταιρείες της δυτικής Ευρώπης για προμήθεια μηχανημάτων, εξοπλισμού κλπ. Συνεπώς μας έδιναν ψίχουλα για να διαλυθεί ο παραγωγικός ιστός της χώρας κι έτσι το αγροτικό εμπορικό έλλειμμα φτάνει στα 3,5 δις το χρόνο! Οι επιδοτήσεις ήταν το τυρί μέσα στην φάκα, διαλύοντας την αγροτική παραγωγή, εγκαταλείποντας οι αγρότες βασικών ειδών διατροφής καθώς οι μεγαλοεισαγωγείς με το ισχυρό ευρώ στην τσέπη, έφερναν από την άκρη του κόσμου από πατάτες Αιγύπτου μέχρι σκόρδα Κίνας και λεμόνια Αργεντινής. Ας σημειωθεί εδώ ότι το 80% των επιδοτήσεων εισπράττεται από το 20% των αγροτών (και μη αγροτών καθώς τη μερίδα του λέοντος παίρνουν μεγάλοι οινοπαραγωγοί, κτηνοτρόφοι τύπου Βιβάρτια κλπ). Ενώ η πολιτική των ποσοστώσεων έχει ως αποτέλεσμα να μην έχει λόγου χάρη η περιοχή μας όσο γάλα χρειάζεται για να στηριχθούν περαιτέρω κρατικοσυνεταιριστικές επιχειρήσεις και δίκτυα τύπου ΔΩΔΩΝΗΣ. Ας δούμε κάποια άλλα παραδείγματα: Τα τελευταία 20 χρόνια επιδοτούνταν η καταστροφή αλιευτικών σκαφών και σχεδόν 5000 αλιευτικά σκάφη καταστράφηκαν. Το γεγονός αυτό οδήγησε σε εκτίναξη των εισαγωγών ψαριών και σε άνθιση του κλάδου των ιχθυοκαλλιεργειών που συγκεντρώθηκε σε δυο τρεις ομίλους επιχειρήσεων. Άλλο παράδειγμα καταστροφικής επίδρασης της ΕΕ ήταν στη ζάχαρη, ένα από τα βασικότερα είδη διατροφής. Από 320.000 τόνους παλιότερα σήμερα φτάσαμε να παράγουμε 35.000 τόνους. Από τα 5 εργοστάσια της ΕΒΖ κλείσαμε τα 2 αποδεχόμενοι την ΚΑΠ. Σήμερα εισάγουμε ζάχαρη από τη Γερμανία και τη Γαλλία σε μια εποχή που η τιμή της διεθνώς είναι στα ύψη. Χιλιάδες παραγωγοί τεύτλων και εργάτες της ΕΒΖ είναι πια άνεργοι. Τώρα ιδιωτικοποιούν και την υπόλοιπη ΕΒΖ. Η άρση των επιδοτήσεων για επενδύσεις σε βιομηχανίες εντάσεως κεφαλαίου και αντίθετα η ενίσχυση επιχειρηματιών που έκαναν «μπίζνες» στο εξωτερικό οδήγησε στο να απολυθούν πάνω από 700000 εργάτες βιομηχανίας, καθώς πληθώρα βιομηχανιών έκλεισαν ή μετανάστευσαν στα βαλκάνια.
ΝΑΙ ΥΠΆΡΧΕΙ ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ. Όπως και 180 περίπου χώρες του πλανήτη που σήμερα δεν είναι στην ΕΕ, χώρες όπως η Νορβηγία, η Ελβετία κ.α. μάλιστα σε μια εποχή που όλοι στρέφονται προς Ανατολάς και είναι στα σκαριά σε παγκόσμια κλίμακα πολύμορφες οικονομικές συνεργασίες.
Μα μπορούμε να γυρίσουμε στην δραχμή;
Ένα μύθευμα που πλασάρεται και από μεγάλο τμήμα της αριστεράς λέει πως αν φύγουμε από το ευρώ χαθήκαμε: Λένε ότι αν φύγουμε από το ευρώ, το νέο εθνικό νόμισμα θα υποτιμηθεί τόσο που δεν θα μπορούμε να αγοράσουμε πια τίποτα. Μα που ζούνε και τι παραμύθια πουλάνε. Η οικονομική και κοινωνική κατάρρευση εξελίσσεται και μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει το ευρώ. Η Ελλάδα λατινοαμερικανοποιείται ραγδαία και οδεύει σε μισθούς 400 ή 500 ευρώ, εννοείται για όσους θα δουλεύουν. Άρα όσοι εκ του πονηρού μας λένε πως αν φύγουμε από το ευρώ δεν θα μπορούμε να ταξιδέψουμε στο εξωτερικό γιατί θα θέλουμε μια περιουσία ή δεν θα μπορούμε να πιούμε ένα μπουκάλι κρασί, μάλλον ξεχνούν ότι με μισθούς 400 ευρώ ή με ανεργία 30%, δεν θα μπορούμε εξίσου.
Όχι η έξοδος από την ευρωζώνη είναι ένας ευχάριστος ανέμελος περίπατος κυριών..χι, χι, χο. χο. Όχι θα έχει οδυνηρές συνέπειες για τους εργαζόμενους, αλλά όχι οδυνηρότερες από την παραμονή που εντέλει δεν παρέχει και καμιά ελπίδα ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων
Και τι καλό είδαμε από το ευρώ; Μας έλεγαν πως θα ησυχάσουμε από τις κερδοσκοπικές επιθέσεις, ότι δε θα είμαστε πια μόνοι, ότι θα ανήκουμε στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια. Και τι αποδείχτηκε: Πως όλοι αυτοί δεν ήταν πάρα μια δράκα από τοκογλύφους και απατεωνίσκους συχνά της κακίας ώρας που τώρα μας πουλάνε κοψοχρονιά.
Ναι κάποιοι βγήκαν κερδισμένοι: Είναι οι τραπεζίτες που κυρίευσαν τα Βαλκάνια κι έφτασαν να διαθέτουν 3.400 υποκαταστήματα σε όλο τον κόσμο. Οι εφοπλιστές που «έχτιζαν» ασταμάτητα καινούρια πλοία στα ναυπηγεία της Κίνας και της Κορέας. Οι μεγαλοεισαγωγείς, που αξιοποιώντας το «σκληρό» ευρώ, πλημμύρισαν την ελληνική αγορά με πατάτες Αιγύπτου, με σκόρδα Κίνας κλπ..Χαμένοι βγήκαν οι εργαζόμενοι που φορτώθηκαν όλο το βάρος του διεθνούς ανταγωνισμού. Το υπερτιμημένο ευρώ αναγκάζει, κυρίως τις μικρές και αδύναμες χώρες, να υποτιμούν τις εργατικές αποδοχές ελπίζοντας να επιβιώσουν στο διεθνή ανταγωνισμό.
Για αυτό το λόγο απαιτείται να ανακτηθεί η δυνατότητα άσκησης εθνικής νομισματικής πολιτικής. Το νέο εθνικό νόμισμα θα υποτιμηθεί. Αυτό στις σημερινές συνθήκες θα αυξήσει τη ζήτηση για εγχώρια προϊόντα και θα μειώσει την κατανάλωση εισαγόμενων. Θα βελτιωθεί το εμπορικό ισοζύγιο και θα τονωθεί η παραγωγή και η κατανάλωση. Εφαρμόζοντας το κράτος το μέτρο της διατίμησης ή της μείωσης της φορολογίας(π,χ βενζίνη) για όσα εμπορεύματα εισάγονται που η τιμή τους θα αυξηθεί λογω της υποτίμησης. Ας σημειωθεί δε πως η έξοδος της χώρας από την ΕΕ θα τραυματίσει το ευρώ απέναντι στις διεθνής αγορές και στο δολάριο και είναι σχεδόν σίγουρη η κατρακύλα του στις διεθνής αγορές. ‘Άρα ακόμη και η απειλή για έξοδο της χώρας μας από το ευρώ θα ήταν ένα διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια μιας άλλης πολιτικής ηγεσίας που σέβεται την αξιοπρέπεια του λάου και στηρίζεται στην δύναμη της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων. Στα χέρια μιας εργατικής εξουσίας- δημοκρατίας.
Λένε οι κυβερνητικοί κύκλοι και τα ΜΜΕ που τους στηρίζουν: Αν δεν πάρουμε δανεικά δεν έχει μισθούς, δεν έχει συντάξεις. Μεγαλύτερο ψέμα δεν μπορεί να υπάρξει. Δεν ζούμε με δανεικά. Οι μισθοί και οι συντάξεις που πληρώνει το δημόσιο προκύπτουν από τη δουλειά των εργαζόμενων της χώρας. Τα δανεικά πάνε στην αποπληρωμή παλιών δανείων και στην κάλυψη του τρέχοντος ελλείμματος.
Αν σκοπεύεις να πληρώσεις πρώτα μισθούς και συντάξεις και όχι τα δάνεια, τότε φτάνουν τα έσοδα του δημοσίου. Στον Προϋπολογισμό του 2011 προβλέπονται έσοδα 55,56 δις ευρώ ενώ οι μισθοί και οι συντάξεις είναι 19,8 δις και οι τόκοι του δημοσίου χρέους 15,92 δις. Έτσι εξηγείται η τύχη των 110 δις του μνημονίου. Οι δανειστές, την τριετία 2011 -2013, θα εισπράξουν μόνο από ομόλογα που θα λήξουν 92,6 δις, δηλαδή το 85% του πακέτου. Και αυτό λέγεται σωτηρία της χώρας και της οικονομίας από τα γιουρούσια που έκαναν οι ίδιοι που θέλουν να μας σώσουν. Ε ρε βρεγμένη σανίδα που θέλουν οι αλήτες…. Κανείς, μα κάνεις πια δεν πιστεύει πως το Ελληνικό χρέος των 340 δις ή του 150% του ΑΕΠ είναι δυνατόν να εξυπηρετηθεί. Οι διάφορες λύσεις που προτείνουν ευρωπαίοι και εγχώριοι πολιτικοί και τεχνοκράτες έχουν ως κύριο μέλημα τη σωτηρία των πιστωτών μας και τη θωράκιση του ευρώ και ουδόλως την χώρα και τα δικαιώματα του εργαζόμενου λαού. Η λύση απλή και ξεκάθαρη: Στάση πληρωμών, διαγραφή του χρέους. Έξαλλου αν σταματήσουν εντελώς τα δανεικά, αν σταματήσει και ο βραχυπρόθεσμος κρατικός δανεισμός που τώρα αν και εκτός αγορών γίνεται κανονικά, αν δεν υπάρξει δυνατότητα δανεισμού από τράπεζες άλλων, εκτός ΕΕ, χωρών (πχ Κίνα, Ρωσία κλπ), αν δεν υπάρχει δυνατότητα δανεισμού κι από το εσωτερικό ( αποταμιεύσεις άνω των 200 δις υπάρχουν στις τράπεζες), τότε θα συμβεί το «χειρότερο» που είναι : να μηδενιστεί το έλλειμμα.
Δύσκολο ; Σκληρό; Σίγουρα ναι αλλά όχι δυσκολότερο από τα πλεονάσματα που προβλέπει το μνημόνιο για το 2012 και μετά. Οι εκτιμήσεις έλεγαν ότι για να σταθεροποιηθεί το χρέος στο 150% του ΑΕΠ το 2012, απαιτούνταν πρωτογενές πλεόνασμα 6% ! Άρα ο μηδενισμός του ελλείμματος, εάν απαιτηθεί, είναι ευκολότερος από το ρήμαγμα της χώρας για να προκύψουν πλεονάσματα που θα ικανοποιήσουν το «τέρας» των αγορών.
Αναγκαία και δυνατή συνθήκη για να εκκινήσει η οικονομία με διαφορετική ρότα έξω από το ΕΕ και το ευρώ είναι η πολιτική των εθνικοποιήσεων. Οι τράπεζες πρέπει να εθνικοποιηθούν – χωρίς αποζημίωση- για πολλούς και διαφορετικούς λόγους: Πρώτο, γιατί μόνο έτσι θα ανακουφιστούν (διακοπή πλειστηριασμών, χάρισμα και ρύθμιση χρεών κλπ) χιλιάδες εργατικές οικογένειες που πιάστηκαν στη μέγγενη του τραπεζικού δανεισμού. Δεύτερο, το κράτος μπορεί να εγγυηθεί για τις λαϊκές αποταμιεύσεις. Τρίτο, θα περάσουν στα χέρια των εθνικοποιημένων τραπεζών οι υπερχρεωμένες εταιρείες μεγάλων κεφαλαιοκρατών που θα συνεχίσουν να λειτουργούν με δημόσια ιδιοκτησία και εργατικό έλεγχο. Τέταρτο, η εθνικοποίηση είναι ο μόνος τρόπος αποφυγής της εξαγοράς τους από ευρωπαϊκούς τραπεζικούς ομίλους με κίνδυνο να χαθεί κάθε κρατικός έλεγχος στο τραπεζικό σύστημα της χώρας. Τέλος οι εθνικοποιημένες τράπεζες θα μπορούσαν να συμβάλλουν, μέσω της χρηματοδότησης, στον αναπροσανατολισμό των επενδύσεων σε νέες παραγωγικές δραστηριότητες ή στην αναβίωση της αγροτικής οικονομίας. Εκτός από τις τράπεζες είναι κρίσιμο ζήτημα η εθνικοποίηση βασικών επιχειρήσεων που αφορούν υποδομές, συγκοινωνίες, τα διυλιστήρια κλπ
Στην γραμμή της ρήξης και της ανατροπής…
Χρειαζόμαστε μια άλλου τύπου αριστερά: Μια αριστερά οραματική, επαναστατική, μια αριστερά του κοινωνικά αναγκαίου. Αν σήμερα δεν έχουν συγκεντρωθεί οι απαιτούμενες δυνάμεις που θα υλοποιήσουν όσα λέμε και παλεύουμε, δεν σημαίνει ότι δεν θα δημιουργηθούν αύριο. Πρέπει να φέρουμε στην επιφάνεια δυνάμεις που δρουν στους κόλπους της πραγματικότητας και που τείνουν προς την πραγματοποίηση του επαναστατικού σκοπού. Ένα πολιτικό κίνημα ρήξης και ανατροπής είναι σίγουρο ότι θα οξύνει την ταξική πάλη και θα φέρει πλατιές μάζες εργαζομένων κοντύτερα στο καθοριστικό ζήτημα της εξουσίας. Αυτό είναι το πιο γόνιμο έδαφος για να ευδοκιμήσουν οι διάφορες επαναστατικές γραμμές των χώρων της αριστεράς. Η κίνηση των πραγματικών ανθρώπων κι όχι τα τετράγωνα επιχειρήματα της τυπικής λογικής, ούτε τα επαναστατικά ευχέλαια μπορεί να μας οδηγήσουν στην αντικαπιταλιστική επανάσταση. Το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, από την αρχή της κρίσης, διατύπωσαν μια άμεση, αντικαπιταλιστική πρόταση ανατροπής. Η πρωτοπόρα δράση σημαντικών οικονομολόγων και άλλων διανοουμένων, η ανοιχτή αντιπαράθεση των ρευμάτων στο εσωτερικό της αριστεράς, οι αυξημένες απαιτήσεις που έχει ένα νέο πολιτικοποιημένο δυναμικό που ανέδειξαν οι αγώνες και οι πλατείες, θέτουν επί τάπητος την ανάγκη επιτάχυνσης του βηματισμού για τη συγκρότηση μια άλλης αριστεράς. Μιας αριστεράς που θα συγκρούεται με τις κεντρικές επιλογές της άρχουσας τάξης, θα εκφράζει την αποφασιστική αντίσταση και την καθολική ανατροπή, την εργατική δημοκρατία και τη νέα κομμουνιστική προοπτική.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου