Δευτέρα 17 Νοέμβρη: Όλοι στην πορεία, προσυγκέντρωση 17:30 στο χώρο του Πολυτεχνείου. Η πορεία θα επιστρέψει στο χώρο του Πανεπιστημίου υπερασπίζοντας στην πράξη το πανεπιστημιακό άσυλο.
ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ ΣΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
Η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου έρχεται στο φόντο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του κεφαλαίου, μίας κρίσης η οποία με την ένταση και τη διάρκειά της δείχνει να κλονίζει σε βάθος το οικοδόμημα του καπιταλισμού στην εποχή μας. Οι πιστοί ακόλουθοι της «ελεύθερης αγοράς», του νεοφιλελευθερισμού – σοσιαλφιλελευθερισμού, της ιδιωτικοποίησης και της λειτουργίας των πάντων με γνώμονα το κέρδος, της ευελιξίας της εργασίας οδήγησαν στη μεγαλύτερη καπιταλιστική κρίση των τελευταίων δεκαετιών, αποδεικνύοντας ότι ο καπιταλισμός στην εποχή μας όχι μόνο δεν μπορεί να εξασφαλίσει τις ανάγκες εργαζομένων και νεολαίας με την «αυτορρύθμιση» της ελεύθερης αγοράς, αλλά πολύ περισσότερο αδυνατεί να τους στρατεύσει σε ένα θετικό όραμα, την ίδια στιγμή που γίνεται όλο και πιο καταστροφικός για τον κόσμο της δουλειάς, για το περιβάλλον και τις δημοκρατικές ελευθερίες των λαών. Είναι μία κρίση που έχει επίκεντρο την καρδιά του καπιταλιστικού κόσμου (ΗΠΑ, ΕΕ κλπ), με πρωτοφανή διάρκεια και αντοχή απέναντι στις «ενέσεις ρευστότητας», αφορά τομείς και κλάδους «σύμβολα» της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Ο καπιταλισμός σήμερα δε βρίσκεται μόνο αντιμέτωπος με μία χρηματοπιστωτική κρίση, αλλά με μία βαθύτερη κρίση που εδράζεται στις ίδιες τις σχέσεις παραγωγής. Με αυτή την έννοια, δεν πρόκειται απλά για κρίση του νεοφιλελευθερισμού ούτε ενός δήθεν ακραίου «καπιταλισμού – καζίνο», όπως πολλοί διατείνονται, αλλά για μία κρίση που προκύπτει από τις δομικές αντιφάσεις του ίδιου του συστήματος της εκμετάλλευσης και της ληστρικής κερδοφορίας. Από οικονομική άποψη είναι μία κρίση υπερσυσσώρευσης που κλονίζει όλα τα δόγματα της αστικής κυρίαρχης ιδεολογίας δημιουργώντας ρήγματα και αποκαλύπτει τη βαρβαρότητα του σύγχρονου καπιταλισμού, ακολουθώντας τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις των προηγούμενων χρόνων που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις διεθνώς. Σ’ αυτή την περίοδο, οι δυνατότητες αλλά και τα καθήκοντα της επαναστατικής αριστεράς είναι αναβαθμισμένα.
Για την υπέρβαση της κρίσης και τη σταθεροποίηση της κερδοφορίας του, το κεφάλαιο ετοιμάζει μία νέα εκστρατεία ενάντια στα εργατικά και νεολαιίστικα δικαιώματα. Ολόκληρο το πολιτικό αστικό σύστημα συστρατεύεται για να βγάλει το κεφάλαιο όσο πιο αλώβητο γίνεται από την κρίση, ρίχνοντας τα βάρη της στους εργαζόμενους, καλώντας τους στο όνομα της εθνικής οικονομίας να πληρώσουν τα σπασμένα. Μετά τα 700 δις που απλόχερα δώθηκαν στις τράπεζες με το σχέδιο Πόλσον στις ΗΠΑ, η ΕΕ χαρίζει 300 δις στα επιχειρηματικά συμφέροντα και από κοντά η ελληνική κυβέρνηση παραχωρεί 28 δις (ας μη ξεχνάμε ότι το νέο ασφαληστρικό νομοσχέδιο έγινε στο όνομα της ενίσχυσης των αποθεματικών των ταμείων με 200εκ). Σε μία εποχή άγριας λιτότητας όπου κατά τ’ άλλα δεν υπάρχουν λεφτά για μισθούς, συντάξεις, παιδεία και υγεία. Στο όνομα της «θωράκισης» της οικονομίας οι κυβερνήσεις και η ΕΕ διαψεύδουν όσους ευαγγελίζονται ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο» ή ένα πιο «φιλολαϊκό μοντέλο διαχείρισης», εξαπολύοντας μία νέα επιδρομή: με ένταση της εκμετάλλευσης, με ασφυκτική λιτότητα, με κόψιμο των κοινωνικών κονδυλίων, με ακόμα πιο αντιδημοκρατικά μέτρα, με όξυνση των πολεμικών συγκρούσεων που προκύπτουν από τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Στο ίδιο πλαίσιο η κυβέρνηση της ΝΔ, με τη σύμπλευση του ΠΑΣΟΚ που ταυτίζεται με την ουσία της πολιτικής της, οξύνει τις αντιλαϊκές «μεταρρυθμίσεις». Όσο διαμορφώνεται η αστική στρατηγική απάντησης στην κρίση, τόσο πιο εμφανής γίνεται η νέα φάση επιθετικότερης προώθησης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, που μπαίνουν υπό το πρίσμα των «αναγκαίων» μεταρρυθμίσεων.
Σε αυτές τις συνθήκες η ίδια η πραγματικότητα έρχεται να επαναδιατυπώσει το πνεύμα της ιστορίας του ηρωικού πολυτεχνείου, το πνεύμα των διεκδικήσεών του για ψωμί – παιδεία – ελευθερία.
Η νέα ταξική φοροεπιδρομή, ο μαζικός αποχαρακτηρισμός στα βαρέα και ανθυγεινά που έρχεται να επεκτείνει την ασφαληστρική μεταρρύθμιση, το νέο κύμα ιδιωτικοποιήσεων (Ολυμπιακή, ΟΣΕ, ΟΤΕ, λιμάνια, ΕΣΥ) στο δρόμο που χάραξε το ΠΑΣΟΚ, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, η αντιδραστική μεταρρύμιση του κράτους (Καποδίστριας ΙΙ, νέος εκλογικός νόμος) και η ένταση της λεηλασίας της φύσης (εργοστάσια λιθάνθρακα, Λευκίμμη – χώροι ταφής απορριμμάτων, χωροτακτικά σχέδια, εκχώρηση ελεύθερων χώρων στο κεφάλαιο, «άγιοι» αποχαρακτηρισμοί δασών) αποτελούν τα πρώτα δείγματα για το ποιος τελικά θα πληρώσει τα σπασμένα της κρίσης του κεφαλαίου και πώς θα επιχειρηθεί η θωράκιση της οικονομίας και του πολιτικού συστήματος. Προϋπόθεση βέβαια για όλα αυτά αποτελεί η παράλληλη συντριβή των οποιονδήποτε αντιδράσεων, το τσάκισμα του κινήματος και η επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες (βλ. δολοφονία μεταναστών από τις δυνάμεις καταστολής, πρόσφατη αναμέτρηση του φοιτητικού κινήματος, κάμερες σε χώρους δουλειάς, άγρια καταστολή στις πορείες, κατάργηση ασύλου, ποινικές και δικαστικές διώξεις σε αγωνιστές και συνδικαλιστές). Παράλληλα, άλλο αέρα δίνουν τα μεγάλα κοινωνικά κινήματα που ξεσπούν και φαίνεται πως οι κοινωνικές συγκρούσεις αποτελούν καθοριστικό παράγοντα έτσι ώστε τα συμφέροντα εργαζομένων και νεολαίας να βγαίνουν στο προσκήνιο και να πετυγχαίουν νίκες.
Το μέτωπο της δημοκρατίας δεν αφορά μόνο το Πολυτεχνείο και δε μπορεί να αποτελεί απλά ένα διακοσμητικό περιτύλιγμα. Η έξαρση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών σε Βαλκάνια και Καύκασο γίνονται σπίθες σε μπαρουταποθήκες εν ενεργεία. Οι μητροπόλεις του καπιταλισμού στην εποχή μας (ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία) όχι μόνο ανταγωνίζονται για τις σφαίρες επιρροής τους και τον έλεγχο των ενεργειακών δρόμων, αλλά κυρίαρχα στοχεύουν στο βάθεμα της εκμετάλλευσης σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Άλλωστε, η σημερινή κρίση τους δίνει το έναυσμα τόσο για την ένταση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων όσο και για το εκ νέου άνοιγμα ενός αντιδημοκρατικού μετώπου. Από το στρατό που αστυνομεύει τον «εσωτερικό εχθρό» στη Νάπολη μέχρι τις συγκρούσεις στη Λευκίμμη της Κέρκυρας, η πάλη για τα δημοκρατικά δικαιώματα διαπερνά τους αγώνες της νεολαίας και των εργαζομένων.
Το μέτωπο της εκπαίδευσης είναι για άλλη μία φορά στο επίκεντρο. Η πολιτική της κυβέρνησης και οι κατευθύνσεις της ΕΕ διαμορφώνουν το αντιδραστικό πλαίσιο της περαιτέρω υπαγωγής της εκπαίδευσης στις ανάγκες του κεφαλαίου, το φτηνό και «ευέλικτο» εργατικό δυναμικό που αυτό απαιτεί. Χέρι - χέρι με την εφαρμογή του αντιδραστικού νόμου πλαίσιο έρχεται η αναγνώριση των ΚΕΣ και η εξίσωση των επαγγελματικών δικαιωμάτων με αυτά της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, πετώντας παράλληλα δεκάδες χιλιάδες μαθητές έξω από τα δημόσια μέσω της γκιλοτίνας της βάσης του 10. Μέσα στο καλοκαίρι ψηφίστηκε ο νόμος που αναγνωρίζει την ακαδημαϊκή λειτουργία των κολεγίων, ως πρώτο βήμα για την μετέπειτα ενσωμάτωση της κοινοτικής οδηγίας 36/05 που τα ισοτιμεί επαγγελματικά με τα ΑΕΙ- ΤΕΙ. Η επί της ουσίας παράκαμψη του άρθρου 16 και του συσχετισμού που διαμόρφωσε το εκπαιδευτικό κίνημα ενάντια στην αναθεώρηση του, αποτελεί casus belli για το σύνολο του κόσμου της εκπαίδευσης. Οδηγεί στην κατάργηση των εργασιακών και επαγγελματικών δικαιωμάτων, στην απαξίωση των πτυχίων και της εργασιακής προοπτικής του συνόλου των αποφοίτων. Οδηγεί στην εισαγωγή ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων, στην πολυδιάσπαση της νεολαίας και στην ένταση του κατακερματισμού της εκπαίδευσης και της αποσύνδεσης των πτυχίων από τα επαγγελμαικά δικαιώματα. Η αναγνώριση των ιδιωτικών κολλεγίων βαθαίνει την όξυνση των ταξικών φραγμών, τη διάσπαση των γνωστικών αντικειμένων και των ενιαίων πτυχιών, ενώ αποτελεί μοχλό πίεσης για την υλοποίηση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης στο δημόσιο πανεπιστήμιο, παράλληλα με την αξιολόγηση. Ταυτόχρονα η κυβέρνηση επιχειρεί την εφαρμογή του νόμου –πλαίσιο της πειθάρχησης και των ιδιωτικοοικονομικών-ανταποδοτικών κριτηρίων. Η λίστα συγγραμμάτων, που εμπεριέχει και την περικοπή βιβλίων οδηγεί στην εντατικοποίηση και την εξατομίκευση των σπουδών μέσα από την ασάφεια της ύλης και κινείται στην κατεύθυνση της περικοπής κοινωνικών δαπανών. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση στο σύνολο της στοχεύει στη δημιουργία ενός νέου μοντέλου αποφοίτου – μελλοντικού εργαζόμενου ευέλικτου, αναλώσιμου, ειδικευμένου, χωρίς δικαιώματα και πειθαρχημένου. Εργαζόμενου που θα βρίσκεται σε ένα διαρκές κυνήγι πιστοποιητικών και δεξιοτήτων, περιπλανώμενος από την επισφαλή εργασία στην ανεργία και την επανακατάρτιση. Η κατεύθυνση αυτή υλοποιείται μέσα από την απαξίωση των πτυχίων και την αποδύνδεσή τους από τα επαγγελματικά δικαιώματα, την εντατικοποίηση των ρυθμών σπουδών, την πειθάρχηση του φοιτητικού σώματος, την ειδίκευση και τη διάσπαση γνωστικών αντικειμένων, καθώς και τη λειτουργία των Πανεπιστημίων με ιδιωτικο-οικονομικά ανταποδοτικά κριτήρια και την περαιτέρω υπαγωγή της ερευνητικής και εκπαιδευτικής διαδικασίας στις ανάγκες του κεφαλαίου.
Στις συνθήκες αυτές, γίνεται πιο επείγουσα και πιο αναγκαία η ανάπτυξη αποφασιστικών και νικηφόρων αγώνων για την ανατροπή της επίθεσης, για να πληρώσει την κρίση το κεφάλαιο. Αγώνων που θα καταφέρουν καίρια πλήγματα στην πολιτική του αστικού συνασπισμού εξουσίας, που θα αμφισβητούν στην κατεύθυνση της ανατροπής το ίδιο το σύστημα που γεννά τις κοινωνικές ανισότητες και την εκμετάλλευση. Με ένα ταξικό εργατικό κίνημα που θα παλεύει για γενικές συνελεύσεις, στα σωματεία και στους χώρους δουλειάς, για ανυποχώρητους αγώνες στο δρόμο. Κόντρα στον γραφειοκρατικοποιημένο και υποταγμένο συνδικαλισμό που επιχειρεί να εκτονώσει και να ενσωματώσει τις αναπτυσσόμενες τάσεις για αγώνες, που συνθηκολογεί με την εργοδοσία, στραγγαλίζει εργατικά δικαιώματα και μισθούς στο όνομα της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας. Για την ανατροπή του εργατικού – κοινωνικού μεσαίωνα, για τις σύγχρονες ανάγκες και δικαιώματα που δε χωράνε στους κανόνες της αγοράς. Με ένα μαχητικό κίνημα νεολαίας που θα προτάσσει τα κοινά της συμφέροντα. Μίας νεολαίας που βρίσκεται στο στόχαστρο σε κάθε επίπεδο της ζωής της. Καλείται να εργαστεί με μισθούς πείνας, ανασφάλιστη, ελαστική, περιπλανώμενη από την ανεργία στην ημιαπασχόληση και την επανακατάρτιση. Να στρατευθεί στα 18, να κοπεί από τη βάση του 10, να σπουδάσει στα ιδιωτικά κολέγια ή στο δημόσιο αναδιαρθρωμένο πανεπιστήμιο, να απεμπολήσει κάθε ελεύθερο χρόνο. Μία νεολαία που όμως έχει αποδείξει ότι μπορεί να αγωνίζεται και να αποσπά υλικές νίκες στο σήμερα.
Για μία νέα όξυνση του φοιτητικού κινήματος που θα διεκδικεί την ανατροπή των αντί – εκπαιδευτικών μέτρων και όλης της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Που θα συγκρούεται με την πολιτική της κυβέρνησης και τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ, που θα διεκδικεί την απεμπλοκή από τις οδηγίες και τις συνθήκες της ΕΕ (Μπολόνια, ΚΕΧΑΕ κλπ) κόντρα στη λογική του «ευρωμονοδρόμου». Που θα χρησιμοποιεί μορφές οργάνωσης, αυτοτελείς και ανεξάρτητες από την κατεστημένη λογική των αντιπροσώπων και των επιτελείων. Με κατεύθυνση συγκρότησης πανεκπαιδευτικού μετώπου με τους αγωνιζόμενους κλάδους της εκπαίδευσης που να βασίζεται στις Γενικές τους Συνελεύσεις. Με πανεκπαιδευτικό-πανεργατικό μέτωπο, για νικηφόρα αναμέτρηση για ανατροπή της πολιτικής του κεφαλαίου σε εκπαίδευση και εργασία.
Στην κρίσιμη αυτή περίοδο που σημαδεύεται από την κρίση και την πολιτική αστάθεια, είναι αναγκαία μία Άλλη Αριστερά, αντικαπιταλιστική και επαναστατική. Μία αριστερά που πιστεύει ότι η πραγματική εναλλακτική λύση που δικαιώνει τους αγώνες δεν είναι η διαχείριση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, που με ή χωρίς «ανθρώπινο πρόσωπο» αναβλύζει καταπίεση και εκμετάλλευση αλλά η ανατροπή του. Μία Αριστερά που θέλει να πάει τους αγώνες μέχρι τη νίκη, με αφετηρία τα σύγχρονα δικαιώματα των εργαζομένων, με βάση τις δυνατότητες της εποχής. Μία αριστερά που επιδιώκει την ευρύτερη αντικαπιταλιστική ενότητα στις μάχες και στα μέτωπα, που απορρίπτει τον κυβερνητισμό, που είναι ανεξάρτητη από το δικομματισμό και τη διαχειριστική και ρεφορμιστική αριστερά, που δεν κλείνει το μάτι σε κεντροαριστερά παιχνίδια. Για τη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων και της νεολαίας, με κατακτήσεις που θα επιβάλλονται από ένα πολιτικά επικίνδυνο ταξικό εργατικό κίνημα και ευρύτερα από ένα ισχυρό ριζοσπαστικό λαϊκό κίνημα.
Το φετινό πολυτεχνείο και η μεγάλη διαδήλωση στις 17/11 πρέπει να είναι η απαρχή μίας νέας αντεπίθεσης και κλιμάκωσης του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν έρχεται από το παρελθόν αλλά από το μέλλον των κοινωνικών αγώνων. Γιατί όσο η πολιτική τους πλήττει τις ανάγκες και τα δικαιώματά μας, όσο το ΨΩΜΙ γίνεται πια … δυσεύρετο για την ολοένα και μεγαλύτερη πλειοψηφία, όσο η ΠΑΙΔΕΙΑ βρίσκεται στο στόχαστρο της πολιτικής του κεφαλαίου και για όσο η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και τα δημοκρατικά δικαιώματα τίθενται υπό την επιτήρηση του κράτους και των τρομονόμων, το Πολυτεχνείο θα βρίσκει πάντα τη θέση του στους κοινωνικούς αγώνες για τη ρήξη και την ανατροπή.
ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ –ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ –
ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου