20 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΤΖΑΝΕΤΑΚΗ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ. ΠΟΙΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ?

Έχουν περάσει 20 χρόνια από την χρονιά που η Αριστερά με κεφαλαίο Α, έγινε η αριστερά με μικρό α, προδίδοντας τα πάντα. Προδίνοντας την ηθική της , την πολιτική , την στρατηγική της, προδίδοντας τους νεκρούς και τους ήρωες της.
Έχουν περάσει 20 χρόνια από την «βρώμικη» κυβερνητική σύμπραξη του ΚΚΕ/ ΣΥΝ με την ΝΔ, τον καθαρόαιμο εκφραστή της αστικής τάξης . Μια προδοσία που συνεχίστηκε με την σύμπραξη στην οικουμενική μαζί με τους κλέφτες του ΠΑΣΟΚ!!!, τους οποίους ήθελαν να δικάσουν μαζί με τη ΝΔ!!! με τελικό στόχο την «κάθαρση». Δηλαδή με στόχο να βγει το καπιταλιστικό σύστημα από την κρίση της αντιπροσώπευσης που είχε βρεθεί, εξαιτίας των «σκανδάλων» του Κοσκωτά, που επιχείρησε να εξαγοράσει όλο το πολιτικό σύστημα και ειδικά το ΠΑΣΟΚ.
Σε αυτή την άγρια διαπάλη των «πάνω» για την αλλαγή των δεδομένων στο εσωτερικό της χώρας , ήταν αναγκαία- όχι απλώς μια αριστερή «τσόντα»- αλλά μια «φαφούτα», ακίνδυνη και περιθωριακή αριστερά. Ένα εργατικό και λαϊκό κίνημα που να μην μπορεί να σηκώνει το αγωνιστικό ανάστημα και να λέει STOP σε αυτά που ερχόταν. Και αυτό το πέτυχαν ως ένα βαθμό με την βοήθεια των ηγεσιών της αριστεράς.
Οι έμπειρες ηγεσίες του ενιαίου ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, βλέποντας το κλίμα της εποχής , μυρίζοντας το αέρα που φύσαγε σε Δύση και Ανατολή, επιχείρησαν να προσαρμοστούν, θεωρώντας πως μπορούν να παίξουν με αξιώσεις στα μεγάλα σαλόνια της κυρίαρχης πολιτικής.
Για να παίξουν αυτοί που εκπροσωπούσαν την «πλέμπα» εκεί μέσα, για να μπορέσουν να συμφάγουν στα σαλόνια των αστών, έπρεπε πρώτα να «ξεβρακωθούν» πάλι, στο όνομα ενός ιστορικού συμβιβασμού, μιας ιστορικής συμφιλίωσης κυνηγών και κυνηγημένων, νικητών και ηττημένων.
Οι έμπειρες ηγεσίες του ενιαίου ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ αποδείχτηκαν κατώτερες των ιστορικών στιγμών και προσδοκιών του κόσμου της αριστεράς και του αγώνα. Παίζοντας με όρους αστικής πολιτικής και όχι με όρους αριστερής, ανατρεπτικής και επαναστατικής πολιτικής.
Πίστευαν πως οι θυμοσοφίες του Φλωράκη και ο μειλίχιος λόγος του πάντα δεξιού Κύρκου θα κουμαντάριζαν την πανούργα Ελληνική αστική τάξη. Αυτή την αστική τάξη που βγήκε νικήτρια από ένα σκληρό ταξικό πόλεμο 1944-49, ικανή να κτυπάει δίχως έλεος, αλλά και να κάνει και τους συμβιβασμούς της, πάντα βάζοντας ως στόχο την διάλυση του ταξικού της αντιπάλου.
Η αριστερά επιλέγοντας να το παίξει «κυρία» στα σαλόνια, πρόδωσε, εξόντωσε τον κόσμο της, την ιστορία της. Νομιμοποίησε με τον τρόπο της την ηγεμονία του μεταμοντέρνου κυνισμού, στέλνοντας στο «σπίτι» τους χιλιάδες έμπειρους αγωνιστές των λαϊκών αγώνων. Στέλνοντας πίσω στο ΠΑΣΟΚ χιλιάδες πρώην μελών της, που είχαν συναντηθεί με την αριστερά στους κοινωνικούς και εργατικούς αγώνες το 1985-1989.
Μια «μαγιά» αγωνιστών που ίσως και να αποτελούσαν την απάντηση πως από τα «κάτω» , ταξικά και αγωνιστικά η ελληνική αριστερά θα μπορούσε να κρατηθεί όρθια , απέναντι στην νεοφιλελεύθερη και νεοιμπεριαλιστική λαίλαπα της δεκαετίας του 1990.
Η τιμή της αριστεράς διασώθηκε από κάποιες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς(οι οποίες δυστυχώς σήμερα συνεργάζονται με τον ΣΥΝ) και την αγωνιστική τίμια και μαχόμενη στάση της πλειοψηφίας της ΚΝΕ(την οποία δεν δίστασαν να τη διαλύσουν στο όνομα του κυβερνητισμού) , αλλά και τμήματος του ΚΚΕ, που βροντοφώναξε δεν θα υπακούσω. Αρνήθηκαν να συμπράξουν σε μια νέα Βάρκιζα.
Ένα μέρος αυτού του κόσμου δημιούργησε το Νέο Αριστερό Ρεύμα(ΝΑΡ), ένας κόσμος που για χρόνια με ένα αντιφατικό τρόπο στάθηκε όρθιος και έδωσε μάχη για να μη διαλυθεί το κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα.
Στην Ελλάδα και με την αγωνιστική παρέμβαση της Αντικαπιταλιστικής και Ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά και συνεπών αγωνιστικών δυνάμεων εντός του χώρου του ΚΚΕ και του ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ, η αριστερά ανασυγκροτήθηκε, δίχως ποτέ να βρει τον παλαιό εαυτό της. Εξάλλου οι στιγμές της δεκαετίας του 1990 ήταν αρκούντως άγριες για τους «εραστές» του επαναστατικού πετάγματος στον ουρανό.
Σήμερα η Ελληνική αριστερά κοιτάει πιο αριστερά σε σχέση με το 1989. Το ΣΥΡΙΖΑ εμπνέεται από ένα κινηματισμό και από μια γραμμή αριστερής ενότητας που πιέζεται έντονα πάλι από έναν αντινεοφιλελεύθερο κυβερνητισμό. Το ΚΚΕ μένει πιστό στον υπαρκτό-ανύπαρκτο σοσιαλισμό, τον οποίο δυστυχώς τον προπαγανδίζει ως μέλλον, με πολλά μέλη του να δίνουν αξιόλογες μάχες παρά τα όρια που μπαίνουν από τη γραμμή της ηγετικής του ομάδας.
Τέλος οι δυνάμεις που έσωσαν την τιμή της αριστεράς το 1989, το ΝΑΡ, αγωνίζεται για μια άλλη αντικαπιταλιστική αριστερά, για μια κομμουνιστική επαναστατική επαναθεμελίωση και προοπτική μέσα από το σχήμα της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α., δηλαδή της Αντικαπιταλιστικής Αριστερής Συνεργασίας για την Ανατροπή.
Και όμως βρισκόμενοι σε μια φάση βαθιάς συστημικής και οικονομικής κρίσης , σε μια νέα κρίση αντιπροσώπευσης, κάτι περίεργο μυρίζει στον αέρα. Είκοσι έτη ύστερα από την «προδοσία του 89», είναι πολυ πιθανόν η αριστερά να γίνει αιμοδότης της σωτηρίας του συστήματος. Εξάλλου ούτε το ΚΚΕ , ούτε και ο ΣΥΝ , έχουν κάνει την αυτοκριτική τους για το 1989(ίσα-ίσα που επιμένουν στην επιλογή τους). Δεν είναι μυστικό πως τόσο η ΑΛΕΚΑ, όσο και ο ΑΛΕΚΟΣ το 89 ήταν από τους πιο φανατικούς υπερασπιστές της προδοσίας. Πόσο μάλλον που ο ΑΛΕΚΟΣ μιλάει ουσιαστικά για μια ΕΔΑ, με τις αναγκαίες σοσιαλδημοκρατικές συμπράξεις, και η ΑΛΕΚΑ για μια «λαϊκή οικονομία-εξουσία», στα πλαίσια ενός Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονωπολιακού Δημοκρατικού μετώπου με το σοσιαλισμό στο πολύ βάθος. Όσο για τον ΑΛΕΞΗ αυτός επιχειρεί να κρατήσει το μαγαζί του ΣΥΝ ανοικτό, με τους δεξιούς ανανεωτές και τους αριστερούς(διαφόρων αποχρώσεων) κάτω από την ίδια στέγη.
Ο λαός της Αριστεράς, ο λαός του αγώνα πρέπει να βρίσκεται σε αγωνιστική ετοιμότητα για να πεί όχι σε αυτούς που θέλουν να ξαναγίνουν αιμοδότες του συστήματος.
Ένα όχι που βάζει καθήκοντα μιας ενωτικής στα κινήματα και στους αγώνες αριστερά. Μια αριστερά που δεν θα πετάει τα βρομόνερα μαζί με το παιδί, αλλά και δεν θα δικαιολογεί και δεν θα δικαιώνει λαθεμένες και πολλές φορές εγκληματικές πολιτικές και αποφάσεις.
Μια αριστερά ανεξάρτητη από την αστική πολιτική, μια αριστερά αντικαπιταλιστική, μια αριστερά της επαναθεμελίωσης του απελευθερωτικού οράματος του ανθρώπου και της φύσης από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, μια αριστερά του κομμουνισμού της εποχής μας.


ΝΕΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ
νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση
γραφείο περιοχής
Ηπείρου-Κέρκυρας-Λευκάδας