Τα εργατικά δυστυχήματα είναι εργοδοτικές δολοφονίες

Τρεις ακόμη νεκροί στον βωμό του κέρδους σε διάστημα μόλις τεσσάρων ημερών. Ένας πατέρας 4 παιδιών, εργάτης στα μεταλλεία της ΛΑΡΚΟ στην Φθιώτιδα, όταν τον περιέλουσε μεταλλευτικό υλικό θερμοκρασίας άνω των 3.000 βαθμών μέσα στην υψικάμινο, ένας μετανάστης από το Μπαγκλαντές θαμμένος στα αζήτητα επί δύο μέρες (!) κάτω από τόνους ανακυκλώσιμου υλικού στον Ασπρόπυργο και ένας 67χρονος νυχτοφύλακας στον Βόλο. Στον κατάλογο προστίθεται και ένας βαριά τραυματισμένος εργάτης της ΔΕΗ στην Βοιωτία.

Στο όνομα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, των ελλειμμάτων και της άκρατης λιτότητας η εργοδοσία δεν διστάζει ακόμη και να «δολοφονήσει» εργαζόμενους, αμελώντας την λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων υγιεινής και ασφάλειας. Δεν αρκούν οι απολύσεις, η ελαστασφάλεια, οι περικοπές μισθών και επιδομάτων, στην δίνη της εργοδοτικής αυθαιρεσίας προστίθενται τραγικά εργατικά δυστυχήματα. Οι 54 νεκροί από τις αρχές του 2009 και οι συνολικά 1.275 από το 2000 δεν είναι στατιστικές καταγραφές είναι δολοφονίες!

Στο πρόσωπο του μεγάλου ενόχου, η εργοδοσία που με σκοπό την εξαγωγή κέρδους επιβάλλει μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας σε εργοτάξια, χώρους δουλειάς και εργοστάσια. Για την μείωση του κόστους πουλάει την παραγωγή σε εργολάβους με το κομμάτι και αυτοί με την σειρά τους δίνουν δουλειά με το κομμάτι.

Πέρα από την εργοδοτική ευθύνη όμως, συνένοχο είναι το κράτος και η αντεργατική πολιτική που επιχειρούν να επιβάλλουν ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΕΕ. Το κράτος στο πλευρό των συμφερόντων του κεφαλαίου, διασφαλίζει μηδαμινούς ελέγχους για την ασφάλεια των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς. Πότε συγκαλύπτει και πότε ενθαρρύνει την ανεξέλεγκτη δράση της εργοδοσίας.

Συνένοχες και οι ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος που πορεύονται χέρι-χέρι με τους εκπροσώπους της εργοδοτικής τρομοκρατίας που ενώ διακηρύσσουν την αλληλεγγύη τους στους εργαζομένους εσκεμμένα και κάτω από τις εντολές του κεφαλαίου αρνούνται να αναγνωρίσουν τον ταξικό χαρακτήρα της επίθεσης.

Είναι αναγκαία μια συνολική απάντηση της εργαζόμενης πλειοψηφίας στην ένταση της εκμετάλλευσης, στην κρίση, στον εργασιακό μεσαίωνα. Είναι επιτακτικό ένα εργατικό κίνημα που θα μπορεί να δώσει νικηφόρα τις μάχες απέναντι στο κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις, την Ε.Ε.. Που θα αναπτύσσει την αντικαπιταλιστική πάλη των εργαζόμενων και θα οδηγεί σε νίκες, σε βελτίωση της θέσης των εργαζόμενων, θα μπορεί να ανατρέπει τη συνολική αντεργατική πολιτική και τους εκφραστές της.

νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση