Η "πτώση του τείχους" στο φόντο της καπιταλιστικής κρίσης

Στις 9 Νοεμβρίου, οι κυρίαρχοι του κόσμου θα «γιορτάσουν» τα 20 χρόνια από την πτώση του τείχους του Βερολίνου, που συμβολίζει την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και το πολυπόθητο για το παγκόσμιο κεφάλαιο «τέλος της ιστορίας». 

 

Η φιέστα που ετοιμάζει η δεξιά καγκελάριος της Γερμανίας Μέρκελ, με προσκεκλημένους όλους τους πρωταγωνιστές του 1989-1990, τον Γκορμπατσόφ και τον Κολ, τον Μπους και τον Λεχ Βαλέσα, αλλά και όλο το σημερινό πολιτικό προσωπικό του αστικού συνασπισμού εξουσίας, θέλει να δώσει το μήνυμα της νίκης της αγοράς, της δυτικής αστικής δημοκρατίας. Οι γιορτές τους όμως δεν είναι τόσο «χαρούμενες» όσο παρουσιάζονται! 

 

Όλα έχουν αλλάξει. Υπό άλλες συνθήκες το 2009 θα ήταν εορταστική χρονιά για τους άρχοντες τους κόσμου. Όμως στο επίκεντρο της συζήτησης είναι η κρίση του υπαρκτού καπιταλισμού, τα καταστροφικά του αδιέξοδα για τους εργαζόμενους και τη νεολαία, τη φύση, τη δημοκρατία και τον πολιτισμό.

 

Οι χιλιάδες εργάτες της Opel που πλήττονται από την κρίση διαδηλώνουν στους δρόμους των γερμανικών πόλεων, χωρίς να δίνουν και μεγάλη σημασία για τις φιέστες της «νίκης της αγοράς» μπροστά στην πύλη του Βρανδεμβούργου. Ο συμβολισμός είναι χαρακτηριστικός!

Σήμερα, όσο ποτέ, ξανατίθεται το ιστορικό δίλημμα: σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα; Η μόνη ρεαλιστική απάντηση είναι, η πάλη της εργαζόμενης πλειοψηφίας ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, για την κοινωνική απελευθέρωση. Η επαναθεμελίωση της κομμουνιστικής απελευθερωτικής θεωρίας και πρακτικής στο σήμερα.

 

Οι εχθροί του εργατικού κινήματος στηρίζουν συχνά στη σύγκριση μεταξύ αγοράς και (ανύπαρκτου) «σοσιαλισμού» τις θεωρίες τους για το οριστικό του τέλος και την τελική του ήττα. Οι διάφοροι «φίλοι» του εργατικού κινήματος απαντούν συχνά με τη νοσταλγία για τις «παλιές καλές εποχές», πράγμα που ούτε το χθες μπορεί να ερμηνεύσει, ούτε το αύριο να φωτίσει, μα ούτε και το σήμερα να ωθήσει σε αριστερή κατεύθυνση.

 

Αυτό που απαιτείται για μια πιο διεισδυτική ανάγνωση της ιστορίας, αλλά και για μια ουσιαστική παρέμβαση στο σήμερα και στο αύριο, δεν είναι απλώς ένα ανακάτεμα κι ένας συνυπολογισμός αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών. Είναι κάτι πολύ βαθύτερο: η προσπάθεια να αντιμετωπιστούν διαλεκτικά και στη δυναμική τους εξέλιξη και σχέση οι δύο αυτοί παράγοντες. Η σχέση ανάμεσα στις αντικειμενικές και τις υποκειμενικές συνθήκες αποτελεί κρίσιμο στοιχείο και, σε μεγάλο βαθμό, εκφράζει τους συσχετισμούς της ταξικής πάλης. Αποτελεί επίσης μέτρο της εσωτερικής διαπάλης, μέσα στην ίδια την εργατική τάξη, ανάμεσα στην τάση της χειραφέτησης και της επανάστασης, από τη μια, και στην τάση της ενσωμάτωσης και της υποταγής, από την άλλη.

 

Το ΝΑΡ, σαν συμβολή στη συζήτηση για το χθες, το σήμερα και το αύριο του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, έχει καταθέσει μια πρώτη αποτίμηση και άποψη για την ιστορία, την κατάρρευση, την διαδρομή της επαναστατικής πάλης. Δείτε τα κείμενα για το θέμα:

 

1. Το εγχείρημα της Κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης και η ιστορία

2. Για τη φύση και το χαρακτήρα των χωρών του "υπαρκτού σοσιαλισμού"

3. Ορισμένα ζητήματα γύρω από την ιστορική διαδρομή του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος στη Δύση